Η ζωή της με έναν σκύλο

 

Στον νομό Ημαθίας, σε ένα διώροφο, πολυτελές σπίτι, ζούσε η Ρένα, ένα κορίτσι δώδεκα ετών, με μακριά καφέ μαλλιά και καστανά μάτια. Πήγαινε πρώτη γυμνασίου, ήταν αρκετά κοινωνική και είχε πολλούς φίλους, μα η καλύτερή της φίλη ήταν η Σοφία. Στη Ρένα άρεσαν πολύ τα μαθήματα, τα βιβλία και τα καλλυντικά. Βαφόταν με έντονα χρώματα ή με απαλά, ανάλογα με την περίσταση. Ήταν καλή στο ποδόσφαιρο, μιλούσε άπταιστα γαλλικά, παρ’ όλο που ήταν Ελληνίδα. Επίσης προσπαθούσε να μάθει και γερμανικά, αλλά τα είχε ξεκινήσει πριν λίγο καιρό. Δεν της άρεσε να σκαρφαλώνει γενικά οτιδήποτε, γιατί, όταν ήταν 6 χρονών, έπεσε από ένα δέντρο και χτύπησε σοβαρά. Όταν έβλεπε μπροστά της ακτινίδια, έτρεχε αμέσως να φάει όλο το πιάτο, αλλά όταν έβλεπε μήλα, ήθελε να τα αποφύγει• για κάποιο λόγο δεν της άρεσαν.

Επειδή ήταν μοναχοπαίδι και οι γονείς της έπρεπε να δουλεύουν, θα ‘θελε  πολύ για παρέα ένα κατοικίδιο. Δεν ήταν η παρέα μόνο που αποζητούσε, αλλά μια φίλη της, η Ελένη, έχει για κατοικίδιο ένα ινδικό χοιρίδιο και η Σοφία το αγαπούσε πολύ. Έτσι, ήθελε, κάποια στιγμή, να αποκτήσει κι εκείνη ένα δικό της ζωάκι.

Ένα πρωινό του Απρίλη, ενώ η Ρένα καθόταν και διάβαζε ένα βιβλίο, ακούστηκε το κουδούνι της εξώπορτας. Άνοιξε την πόρτα, μα γι’ αρχή δεν είδε τίποτα. Κοίταξε κάτω και είδε ένα καφέ κουταβάκι μέσα σε μια κούτα που κάποτε είχε μέσα χαρτοπετσέτες. Το κουταβάκι ήταν ημίαιμο κανίς θηλυκό και την κοίταζε με ένα γλυκό βλέμμα! Η Ρένα ήταν τόσο ενθουσιασμένη! Το πήρε μες το σπίτι της και έπαιξε για ώρες μαζί του, μέχρι που οι γονείς της γύρισαν από τη δουλειά. Οι γονείς της παραξενεύτηκαν που είδαν τη Ρένα με έναν σκύλο.

-Ρένα, πού βρήκες τον σκύλο; είπε ο μπαμπάς της.

-Μάλλον κάποιος μου τον έστειλε.

-Ποιος; απόρησε η μαμά της.

-Την ώρα που διάβαζα το βιβλίο μου, άκουσα το κουδούνι της πόρτας, άνοιξα και είδα τον σκύλο μέσα σε μια κούτα!

-Εντάξει, Ρένα, νομίζω ότι είσαι ικανή να φροντίσεις έναν σκύλο. Άλλωστε είσαι μεγάλη πια, δώδεκα χρονών, είπε ο μπαμπάς.

Δεν είχαν καμία αντίρρηση που η κόρη τους απέκτησε σκύλο -τη Σάντρα, όπως την ονόμασαν. Κατά βάθος ήταν και οι δύο γονείς της χαρούμενοι που η Ρένα θα είχε ένα κατοικίδιο. Πίστευαν πως ήταν μεγάλη ευθύνη για ένα μικρό κορίτσι να φροντίζει ένα ζώο. Μάλιστα του αγόρασαν και κρεβάτι, σκυλοτροφή και όλα τα απαραίτητα, ακόμη και παιχνίδια.

Μια μέρα, όταν οι γονείς της Ρένας γύρισαν σπίτι, είδαν την κόρη τους λυπημένη και κατάλαβαν ότι κάτι της είχε συμβεί. Τη ρώτησαν τι έγινε και τους εξήγησε ότι το πρωί που ξύπνησε και φώναξε τη Σάντρα για παιχνίδι, ανακάλυψε ότι είχε χαθεί. Λέγοντάς το αυτό ξέσπασε σε κλάματα.

Περνούσαν μέρες, μήνες, χρόνια και η Ρένα μελετούσε τα μαθήματά της,  ήταν πολύ δύσκολα για την πρώτη γυμνασίου. Βέβαια το αγαπημένο της μάθημα ήταν η Κοινωνιολογία. Μια  μέρα η Ρένα καθόταν στο παγκάκι του πάρκου, μαζί με τη φίλη της, τη Σοφία. Συζητούσαν για ώρες, ώσπου μια στιγμή ένας σκύλος έπεσε πάνω της και άρχισε να τη γλύφει. Η Ρένα τσίριξε από φόβο. Η Σοφία επίσης τρόμαξε! Πήγε να απομακρύνει τον σκύλο που είχε πέσει πάνω στη Ρένα. Η Ρένα όμως είχε πάψει να φοβάται. Αναρωτιώταν γιατί ένας άγνωστος σκύλος θα της έκανε τόση χαρά! Τότε θυμήθηκε κάτι. Ήταν η Σάντρα, ο σκύλος της, που είχε χαθεί πριν χρόνια και τσίριξε από ενθουσιασμό. Δεν τον είχε αναγνωρίσει με την πρώτη, αλλά όταν κατάλαβε ότι ήταν ο σκύλος της, χάρηκε  τόσο πολύ, ώστε ξέχασε πώς ήταν μαζί με τη φίλη της. Μέχρι που άκουσε τη φωνή της να τη ρωτάει έκπληκτη:

- Ρένα, είχες κάποτε σκύλο;

- Ναι, είχα πριν δύο χρόνια. Αλλά ένα πρωί χάθηκε για κάποιο λόγο...

- Γιατί χάθηκε; αναρωτήθηκε η Σοφία.

- Δεν ξέρω. Ίσως τότε να μην ήμουν έτοιμη να φροντίσω έναν σκύλο.

- Φέτος όμως, που είσαι δεκατεσσάρων, πιστεύω ότι θα τα καταφέρεις. 

Πράγματι, η Σοφία είχε δίκιο. Τώρα πια η Ρένα φρόντιζε τη Σάντρα πιο πολύ,  έπαιζε για ώρες μαζί της τα Σαββατοκύριακα, ενώ καθημερινά δεν παρέλειπε, όση δουλειά κι αν είχε, να φροντίζει την Σάντρα, τον λατρεμένο της σκύλο. Της έδινε σκυλοτροφή με περίεργα σχήματα που άρεσαν πολύ στη Σάντρα.  Όταν έχει λιγότερα μαθήματα την πήγαινε μέχρι πέντε φορές τη μέρα βόλτα! Ξόδεψε κάμποσα χρήματα από το χαρτζιλίκι της για τον σκύλο της, αλλά δεν την ένοιαζε, επειδή τον αγαπούσε!

Και ο σκύλος της την αγαπούσε. Η Ρένα το καταλάβαινε αυτό, διότι  κάθε φορά που γυρνούσε από το σχολείο, όταν έμπαινε στο σπίτι, η Σάντρα την έγλυφε και έκανε σαν τρελή χοροπηδώντας πάνω της. Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από αυτό…. ♡♡